Most experiment stations originated from the cooperation between entrepreneurs and the government. From the 1890s onwards, the government, together with the well organised colonial entrepreneurs, established research departments for several plantation crops at the Botanical Gardens at Buitenzorg (now Bogor), that eventually became independent experiment stations in the first decades of the twentieth century. By the 1920s, the ‘proefstationswezen’ (experiment station system) numbered some fifteen private experiment stations or sub-stations. After the war, the private experiment stations together with the government experiment stations at Buitenzorg were to provide the backbone of Indonesian agricultural science. Dutch biologists in particular, made a striking plea for pursuing the natural sciences in the tropical colonies. First, they pointed out the scientific importance of the tropics. Secondly, they stressed the role of the natural sciences, in particular biology, as a natural ally of colonial agriculture. Pure science was seen as a leading force for technical and social progress. The third motive was the cultural value of science for the Netherlands and its colonies. The cultivation of science in the colonies gave international prestige and strengthened self-confidence in the imperial struggle around 1900. Science had a civilising effect; scientific research, however, was to remain in the hands of western, colonial scientists. From the 1880s and 1890s onward, the experiment stations in the Indies were characterised by their strategic aims and scientific orientation. Up to 1910, the ‘academic’ views of biologists like Treub and Went concerning science and practice were predominant, and research was considered to be the central aim. From 1910 onwards, advice became more central and special extension services were established at the experiment stations. Due to diverging views of science, tasks and aims became a battlefield for discussions in the next decades. In the background of these debates were the rise of Wageningen Agricultural College, the rise and institutionalisation of applied agricultural sciences and the increasing competition between Wageningen and university trained scientist. Genetics and breeding in particular were at the core of the research programmes. The practical aim of the breeding work, however, did not leave too much opportunity for more fundamental investigations. The impetus for pure research came from individual researchers. In tobacco and sugar cane breeding, new scientific theories provided inspiration, but to a large extent the practical breeding work built on nineteenth-century breeding techniques. In many respects, plant breeding and university genetics became separate disciplines. Circa one in six Dutch biologist worked for at least some time in the colony. The colonial experiment stations instilled a practical and pragmatic attitude to Dutch science into quite a number of biologists. Besides, the experiment stations system provided Dutch biologists with an extensive network and international contacts with fellow scientists, entrepreneurs and captains of industry. The scientific nationalism of Treub and Went, the bloom of the experiment stations and the ambitions of the Indies colonial elite did not result in the establishment of an independent, ‘Indische’ scientific community. Essentially, the Dutch East Indies were an exploitation province of Dutch science

Johanna Westerdijk was de eerste vrouwelijke hoogleraar in Nederland. Vanaf 1917 aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en vanaf 1930 ook aan de Universiteit van Amsterdam. Westerdijk is geen feministe die op de baricaden staat, maar vervult wel een voorbeeldfunctie voor vrouwen met wetenschappelijke ambities.

De bio-informatica begon in Leiden op een gigantische computer met amper rekenkracht. Het vak is nu niet meer weg te denken.

In de jaren 1838-1839 ontstonden twee genootschappen met een overeenkomstige doelstelling; de een in Utrecht onder de naam Naturae et Artibus, de ander in Amsterdam onder de naam Natura Artis Magistra. Van het eerste genootschap is niet veel bekend; archivalia zijn tot dusver niet gevonden. Van het tweede genootschap bestaat een uitgebreid archief en daarin werd een serie brieven gevonden van van professor Th.G. van Lidth de Jeude, eigenaar en directeur van Naturae et Artibus en de daaraan gelieerde Zoölogische Sociëteit. Ze waren gericht aan G.F. Westerman, initiatiefnemer en bestuurder van Natura Artis Magistra en directeur van Artis'. Deze brieven bleken een grote hoeveelheid, tot nog toe onbekende, informatie te bevatten over Naturae et Artibus, in het bijzonder over het dierenbestand in de Zoölogische Tuin. Tezamen met een aantal Utrechtse bronnen wordt getracht een beeld te schetsen van de overeenkomsten, raakvlakken en verschillen tussen de beide genootschappen.

Bioloog Jan van Hooff groeit gedurende de Tweede Wereldoorlog op in Burgers’ Zoo in Arnhem, waar zijn vader en moeder de directeuren zijn. Zijn grootvader van moederszijde, Johan Burgers, had het dierenpark opgericht en later zal zijn broer Antoon het stokje van zijn grootvader overnemen. Jan van Hooff gaat na zijn schooltijd biologie studeren in Utrecht en later in Oxford bij Niko Tinbergen en Desmond Morris. Hij promoveert op een onderzoek naar sociaal gedrag en communicatie bij mensapen. Vooral zijn vergelijkende studies over gelaatsexpressies bij apen en mensapen, in het bijzonder over de evolutie van lachen en glimlachen, krijgen wereldwijd aandacht. Hij wordt hoogleraar ethologie en socio-ecologie aan de Universiteit Utrecht en vervangend hoogleraar aan de Universiteit Wageningen.